Ubi Bene Ibi Patria

Ubi Bene Ibi Patria, Υδατογραφία σε χαρτί, 62x42 εκ., 2017

«Έρχονται οι πρόσφυγες!... Έρχονται οι πρόσφυγες!..» ξεφώνισε κάποιος πανικόβλητος σα να’ ταν εχθροί. Η είδηση από στόμα σε στόμα, έφτασε ως την πρωτεύουσα σαν απειλή. Η Αθήνα καθώς ξανάβρισκε το ρυθμό της με την επιστροφή των Αθηναίων απ’ τις εξοχές, αισθάνθηκε μεγάλη ανησυχία. Ήταν ένα γεγονός χωρίς προηγούμενο για την Ελλάδα, που ταραζόταν χρόνια απ’ τις πολιτικές διαμάχες, ο ερχομός αυτού του ξεριζωμένου μικρασιατικού κόσμου. Είχαν φανταστεί  πως έφτανε σα Νέμεση, για να τιμωρήσει τους υπαιτίους της συμφοράς του. Πώς να πιστέψουν, ότι σμάρια βάρκες αποβίβαζαν απ’ τα καράβια στις πειραϊκές αποβάθρες ανθρώπινα ερείπια, που επαιτούσαν από την νέα πατρίδα τους στοργή και της φέρνανε την ιδιοφυΐα τους;…. Ένας μεγάλος όγκος, που δεν πρόφταιναν τα ηλεκτρικά τραίνα να τον μεταφέρουν στην Αθήνα, είχε πάρει τον δρόμο πεζοπορώντας, πάνω σε λογής ζώα, σε τροχοφόρα. Το σερνάμενο άθλιο κοπάδι γέμισε γρήγορα με τις στρωματσάδες του πλατείες και πεζοδρόμια…. Καθένας κρατούσε από ένα μπογαλάκι, θλιβερό υπόλειμμα από την περιουσία του…

Τάσος Αθανασιάδης, Τα παιδιά της Νιόβης

Λεπτομέρεια

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

Ατόφιο σίδερο το κλειδί του σπιτικού μας
στερνό κατάλοιπο, ανεχτίμητο
στερνή και μάταιη ελπίδα.
Στ’ αμόνι, απάνω,
στη ζεστή φωτιά το δούλεψαν
το κλειδί του σπιτικού μας.
Στερνό κατάλοιπο, ανεχτίμητο
στερνή και μάταιη ελπίδα.
Ατόφιο σίδερο
με την σκουριά της εγκατάλειψης
το κλειδί του σπιτικού μας,
μ’ αυτό διπλοκλειδώσανε την αρχοντόπορτα,
μ’ ατόφιο σίδερο
την αρχοντόπορτα διπλοκλειδώσανε.
Κοντά του πέτρωσε η ανάμνηση,
κοντά στο χρόνο απόμεινε
στερνή και μάταιη ελπίδα.
Ατόφιο σίδερο το παλιό κλειδί
του σπιτικού μας
στερνό κατάλοιπο, ανεχτίμητο
στερνή και μάταιη ελπίδα.

Πάνος Βαλσαμάκης