Η Γιαγιά μου η Χρυσοδακτυλούσσα
Η Γιαγιά μου η Χρυσοδακτυλούσσα, Υδατογραφία σε χαρτί, 47x60 εκ., 2017
“…Συχνά έπαιρνε την
κόρη της και πήγαιναν στην Σμύρνη. Της άρεσε η κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα
αυτής της πόλης. Τα μαγαζιά στις ελληνικές γειτονιές με τα ωραία υφάσματα από
το Παρίσι, οι ονομαστές και σπουδαίες μοδίστρες, οι βιτρίνες με τα καπέλα, τα
μοναδικά κοσμήματα. Τους άρεσαν και τα μικρά μαγαζιά που πουλούσαν ψιλικά.
Κουμπιά, δαντέλες, κορδόνια και κλωστές πολύχρωμες, που περίμεναν να πάρουν την
θέση τους στα ρούχα και στα κεντήματα. Εκεί έβρισκαν και αγόραζαν , σε χαρτιά,
σχέδια που στη συνέχεια τα μετέφεραν στα
λινά υφάσματα. Μαγικός ο κόσμος από τα νήματα και τις κλωστές, στριμωγμένες η
μία δίπλα στην άλλη σε μικρά κουβαράκια.
…Μεγάλωνε η Μυρσίνη και η μάνα όλο και ύφαινε τα όνειρα της κόρης. Όταν θα έφτανε η μέρα του γάμου, η νυφική παστάδα έπρεπε να λάμπει με τα καλύτερα στρωσίδια. Λινά σεντόνια με λευκά μοτίβα και μονογράμματα, μαξιλάρια καθημερινά και του λούσου, έβγαιναν πάντα καλοσιδερωμένα, κολλαριστά και αρωματισμένα από τα ολοκάθαρα σεντούκια. Τα γυναικεία εσώρουχα, καλοραμμένα, λινά ή από φίνα βατίστα, κεντημένα λιτά και με μεγάλη φροντίδα. Μεταξωτά σατέν ή μουσελίνες για τα νυφιάτικα νυχτικά..Μικρά λουλούδια, στεφάνια, κορδέλες με ανεβατό, φεστόνι και τραβηχτή βελονιά…το δίχτυ πλεγμένο με την σαΐτα, το χυτό, το φιλτιρέ, το κοφτό, τα ένθετα μοτίβα με την ριχτή βελονιά, μέτρα ατελείωτα, δρόμο να χαράζουν υπομονής, αισθητικής και πολιτισμού.
Η Μυρσίνη, μεγαλώνοντας σε τέτοιο κλίμα, γινόταν όλο και πιο ελκυστική με τα κομψά ρούχα από τις μοδίστρες της Σμύρνης και τα ρόδινα μαργαριτάρια πλεγμένα κοτσίδα γύρω από τον λαιμό. Και η προίκα κόντευε να τελειώσει…”
Μιράντα Σοφιανού, Η Προίκα
Άντε κοιμήσου, κόρη μου,
Κι εγώ θα σου χαρίσω
Την Αλεξάνδρεια ζάχαρη
και το Μισίρι ρύζι
και την Κωνσταντινούπολη
τρεις χρόνους να τη’ ριζεις….
Μικρασιατικό τραγούδι για την προίκα
…Μεγάλωνε η Μυρσίνη και η μάνα όλο και ύφαινε τα όνειρα της κόρης. Όταν θα έφτανε η μέρα του γάμου, η νυφική παστάδα έπρεπε να λάμπει με τα καλύτερα στρωσίδια. Λινά σεντόνια με λευκά μοτίβα και μονογράμματα, μαξιλάρια καθημερινά και του λούσου, έβγαιναν πάντα καλοσιδερωμένα, κολλαριστά και αρωματισμένα από τα ολοκάθαρα σεντούκια. Τα γυναικεία εσώρουχα, καλοραμμένα, λινά ή από φίνα βατίστα, κεντημένα λιτά και με μεγάλη φροντίδα. Μεταξωτά σατέν ή μουσελίνες για τα νυφιάτικα νυχτικά..Μικρά λουλούδια, στεφάνια, κορδέλες με ανεβατό, φεστόνι και τραβηχτή βελονιά…το δίχτυ πλεγμένο με την σαΐτα, το χυτό, το φιλτιρέ, το κοφτό, τα ένθετα μοτίβα με την ριχτή βελονιά, μέτρα ατελείωτα, δρόμο να χαράζουν υπομονής, αισθητικής και πολιτισμού.
Η Μυρσίνη, μεγαλώνοντας σε τέτοιο κλίμα, γινόταν όλο και πιο ελκυστική με τα κομψά ρούχα από τις μοδίστρες της Σμύρνης και τα ρόδινα μαργαριτάρια πλεγμένα κοτσίδα γύρω από τον λαιμό. Και η προίκα κόντευε να τελειώσει…”
Μιράντα Σοφιανού, Η Προίκα
Άντε κοιμήσου, κόρη μου,
Κι εγώ θα σου χαρίσω
Την Αλεξάνδρεια ζάχαρη
και το Μισίρι ρύζι
και την Κωνσταντινούπολη
τρεις χρόνους να τη’ ριζεις….
Μικρασιατικό τραγούδι για την προίκα