Το Περίπτερο

Το Περίπερο, Υδατογραφία σε χαρτί, 30x22 εκ, 2018

Λεπτομέρειες


«Εδώ τηλεφωνείτε». Δεν είναι τόσο μακρινή η εποχή που τα περίπτερα είχαν ένα σημαντικό κοινωνικό ρόλο. Μαζί με τις εφημερίδες και τα περιοδικά, τα τσιγάρα, τις τσίχλες και τα ξυραφάκια, τα περίπτερα υπήρξαν παροχείς κοινωνικών υπηρεσιών διαθέτοντας, τα περισσότερα, το περιζήτητο τηλέφωνο. Τις εποχές πριν από το 1970 που τα ιδιωτικά τηλέφωνα σε κάθε σπίτι δεν ήταν κάτι αυτονόητο, το μαύρο τηλέφωνο από βακελίτη στα περίπτερα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής. Το έχουμε δει και στις παλιές μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες, στις οποίες η ανάγκη για τηλεφωνική επικοινωνία (από περίπτερα ή από το μπακάλικο της γειτονιάς) ήταν κομβικό μέρος της πλοκής. Το τηλέφωνο στο περίπτερο διασφάλιζε κάποιο βαθμό ιδιωτικότητας αλλά όχι πάντα, γιατί ήταν σε κοινή θέα και το αυτί του περιπτερά πολύ κοντά στη συσκευή. Σε αυτό το ατμοσφαιρικό έργο της, η Άρτεμις Χατζηγιαννάκη μας μεταφέρει σε εκείνες τις εποχές, τις μέρες ενός μακρινού 20ού αιώνα. Το τηλέφωνο είναι μαύρο, η ένδειξη «Εδώ τηλεφωνείτε» είναι κράχτης, αλλά τα παιδιά ενδιαφέρονται για τσίχλες και καραμέλες. Το βλέμμα τους μπορεί να τραβήξει και κάποιο εξώφυλλο περιοδικού κρεμασμένο με μανταλάκια, με την εικόνα ενός ηθοποιού να μαγνητίζει. Το τι μπορούσε να βρει κανείς σε ένα περίπτερο εκείνων των χρόνων είναι περίπου αδιανόητο για τα σημερινά δεδομένα. Ο περιπτεράς δεν ήταν απλώς ένα επάγγελμα σαν τα άλλα, ήταν ο άνθρωπος της γειτονιάς. Η εχεμύθειά του θα πρέπει να λογιζόταν ως η μεγαλύτερη αρετή.