Η Έκθεση το Πνεύμα του ‘60 / Γ. Καζάζης



Του Γιώργου Καζάζη (κείμενο στον κατάλογο της έκθεσης)

Μόλις δέκα χρόνια πέρασαν κι εγώ τώρα βιώνω το φως των παιδικών μου χρόνων. Τώρα είμαι λουσμένος στο καλοκαιρινό φως με τις κουρτίνες βαριές, ακίνητες και τον Γιάννη Πετρίδη δυνατά στο ραδιόφωνο, να διαμορφώνει την μουσική μου συνείδηση, αυτήν που δεν κατάφερε να χτίσει ο πατέρας μου, τότε που άκουγε ψιθυριστά τον Θεοδωράκη και δυνατά τον Μπαχ.

Οι τέσσερις φωτογραφίες του εικαστικού Γιώργου Καζάζη, στην έκθεση “Το Πνεύμα του ‘60”

Αύριο είναι Μεγάλη Παρασκευή, η ημέρα με τα ένοχα σκιρτήματα, με θέα τις γάμπες γυναικών, κάτω από τον επιτάφιο σε μια Αθήνα με πολύ ζέστη, σε μια Αθήνα, όπου σήμερα τον καιρό τον νιώθουμε, αλλά αύριο θα τον διαβάζουμε.Πριν μερικές ώρες φοβήθηκα, όταν πλημμύρισε η παράγκα, ευτυχώς ήμουν στο καροτσάκι. Την επομένη όμως που η Πειραιώς έγινε λίμνη, το αγαπημένο μου τζιν έγινε μούσκεμα, το ίδιο και της φίλης μου.

Την Κυριακή το απόγευμα στο Παλλάς, η γιαγιά μου δεν μας πήρε το καθιερωμένο κορνέ στην καθιερωμένη Βουγιουκλάκη, κι εγώ πεινασμένος στην βραδινή παράσταση της Εμμανουέλας στο Ελίτ, σκεφτόμουν ότι στις ημέρες μας η πληροφορία έχει ανθρώπινη διάσταση.
Εδώ και ώρες κατευθυνόμαστε προς την πλαζ της Βουλιαγμένης, διασχίζοντας τον μπανάλ Άλιμο, προσπερνώντας το γεροντίστικο Καβούρι, γιατί θέλω να ακούω τον εισπράκτορα να προαναγγέλλει το αύριο όπου θα είναι άλαλος και άφαντος.

Χθες βράδυ στην κατάμεστη Ομόνοια, μέσα από σπαρακτικά δάκρυα, όταν είδα την μάνα μου να γνέφει αρνητικά στον μπαλονά, υποσχέθηκα ότι αύριο θα περάσω από την κατάφωτη στοά Φέξη να θαυμάσω τα πρωτοεμφανιζόμενα ρολόγια quartz. Κουράστηκα κάθε πρωί να το κουρδίζω.
Την προηγούμενη εβδομάδα στην βόλτα με τον πατέρα μου στον Ελευθερουδάκη, λέγαμε ότι ευτυχώς που τα αυτοκίνητα έγιναν τετράγωνα και να αγοράσουμε τώρα ένα, πριν γίνουν πάλι στρογγυλά.

Σε δεκαπέντε μέρες είναι η δεύτερη επέτειος του Πολυτεχνείου και εγώ στολισμένος μαθητής σκέφτομαι τις γκόμενες, περιμένοντας έξω από το σπίτι μας στις παράγκες, τον πατέρα μου να γυρίσει εκτάκτως από την δουλειά επειδή έκαναν λέει πραξικόπημα κάτι καθίκια στρατιωτικοί και πρέπει τώρα να ακούει χαμηλόφωνα τον Θεοδωράκη, αλλά δεν ξέρει τίποτα για την θεία Λένα.


Επιλογή εικόνων και σχεδιασμός, Νίνα Γεωργιάδου

Σε λίγο έχουμε Χριστούγεννα και εγώ χτύπησα το κεφάλι μου κάτω από την σαλονοτραπεζαρία, ψάχνοντας στα κρυφά το δώρο του Άη Βασίλη.
Τον Γενάρη όμως, στα μεθεόρτια εφηβικά Χριστούγεννα ενός ενήλικα, θα πάω με το λεωφορείο να αγοράσω εκείνο το αεροβόλο που έχω βάλει στο μάτι στην Πλατεία Βάθης. Άλλωστε έχω και ταυτότητα πλέον. Με τόπο γέννησης Αθήνα. Ένας Αθηναίος που βιώνει το φως της κάθε περιόδου, της κάθε του ηλικίας.

  Copyright © 2024 / Άρτεμις Χατζηγιαννάκη ~ Artemis Chatzigiannaki